KAYBOLUŞ
“Sessizce sokuluyorum işte yine sana. Bir vapur alsa bizi şimdi aşkın kıyılarından. Derin derin işlenmiş mor kıyılarında martıların süzüldüğü kente bıraksa bizi. Gülümsemenin nicedir anlamını yitirdiği hissizlikten sığınıyorum sana.
İçimde biriktirdiklerimle, acılarım, çocukluğum, sırlarımla sığınıyorum.
Gecenin içinden nasıl da güzel geliyor sesin. Hüznün doruklarında anlam kazanıyor. Derdimi açıyorum sana. Alıp ellerinde bir kuşa dönüştürüyorsun derdimi mavi masmavi bir kuşa.. Alıp okşuyorum. Kim bilecek o kuşun benim derdim olduğunu bırakıyorum gökyüzüne. Gökyüzü alıyor bir selam gönderir gibi ebemkuşağını gönderiyor bize, yağmur damlalarının bir oyunu bu.
O yolları gide gele büyüdüm ben
Viran bir yüreğin gölgesinde
Susturdum şehrin gürültüsünü
Martıların telaşını koydum yerine
Daldım çıktım bir ömür gibi
karayı karaya bağlayan sulara
Toprak yoldan geçişimizi anlat bana sevgilim
Ay büyürken içimize akan sıcaklığı
Dallardan sarkan narı, inciri anlat bir güz serinliği eşliğinde
Bilirsin sevgilim
Ayrılıkların en zorunu
Yıkın kentleri
Büyüsü bozulan bir ânın yıkıntıları arasında gezsin adımlarınız
İflâh olmaz derbederin dudağının ucunda
Ilık ılık akan bir şaraptır nefesiniz
Yıkın kentleri
Taş üstünde taş kalmasın geriye
I
O kadırganın gölgesinde
O nergis baygınlığında
Birkaç yarım şiir
Bir avuç zeytin
Bir de toprağa basa basa
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!