Aylardan Kasım Şiiri - Cemal Aksu

Aylardan kasım olurdu, mevsim son bahar,
Gecenin karanlığına bırakırdık kendimizi.
Sonra yağmur yağardı, ıslanırdı sokaklar
Islanırdık, yeniden yaşarken kaderimizi.

Sevdalılar gayri meskûn bir sahili pineklerdi.
Sanki kaybolmuş gibi sabahı arardık yollarda.
Takım elbiseli şehir eşkıyaları ihtilasa giderdi.
Cürümü olanlarsa, mimlenirdi karakollarda.

Sokak çocuklarını üşüten bir rüzgar eserdi, serin.
Dertlerini dinler, kapanmayan yaralarını dağlardık.
Biri üşümekten yakınırdı, dolardı ışıldayan gözlerin.
Ateşi körüklerdin önce, sonra ağlardın, ağlardık.

Nihayet güneş gösterirdi kendini, gün aydınlanırdı.
Hayat kadınları ıslak kasıklarıyla sabaha yollanırdı.
Geceyi aydınlatan fukara mumları tek tek sönerdi.
Şehir eşkıyaları bir şey olmamış gibi ihtilastan dönerdi.

Sonra balkona çıkar, denizi seyrederdik uzun uzun,
Olmayacak şeyleri hayal eder, dalardık derinlere.
Ben bitmesini istemezdim bu kısa yolculuğumuzun,
Sense hep karışmak isterdin, denize akan nehirlere.

Zira nehirler denizlere akıyordu, denizler senin güzel şehrine.
Sonunda aldandın, senin gibi asılsız İstanbul’un sahte zehrine.
Sen gidince unutmayı denedim olmadı, üşüdüm sonra, sonra ürperdim.
Seni beklemeyi denedim olmadı, düşündüm sonra, sonra boş verdim.

Şimdi ise yüksek rakımlı bir tepedeyim, adına eğrelti bayırı denen.
Burada henüz yaşanmamış nice sevda var, yaşanmayı bekleyen, bekleten.
Birde sana âşık ruhum var, gitmene rağmen hala dönmeni isteyen.
Aşılar var birde, sen ve senin gibileri beklemekte direnen, direndiren.

Bekliyorum işte, önce Allah’a, sonra döneceğine inanarak.
Belki bir rüzgârla, belki yağmurla, belki karla, gelirsin bir gün.
Belki de o güzelim şehrin zehrini zehirleyenlere bırakarak,
Belki hiç beklenmedik bir anda, ansızın bir firarla,
Kim bilir? Gelirsin bir gün...

Sonra aylardan kasım olur, mevsim sonbahar.
Gecenin karanlığına bırakırız kendimizi.
Sonra yağmur yağar, ıslanır tüm sokaklar
VE YENİDEN YAŞARIZ KADERİMİZİ...