Aylardan Kasım Şiiri - Erdoğan Kandakoğlu

Yine aylardan kasım…
Yine pencerelerin ardında ruhumu üşüten rüzgârlar esiyor…

Bir zamanlar yeşil olan yapraklar sararıp düşmüş dallarından,
Çiçekler solmuş,
Kuşlar göçmüş,
Çekirgeler susmuş,
Güllerin, sümbüllerin, hanımellerinin kanı çekilmiş toprak altına…

Sağanak sağanak yerin üstündekilere zahmet,
Altındakilere rahmet yağmakta…
Hapsetmekte hayatı dört duvarın ardına…

Hayatı kasıp kavuran bir kasım bu,
Bu kasım; önce bahara sonra yaza alışanları,
Can evinden vuran bir kasım.

Kışlıkların, korunaklı giysilerin,
Ağır bir zırh gibi insan bedenini sarmaladığı şu ayda,
İnsanın ruhu biraz daha üşür…

Ve bir daha üşür insan; içini ısıtan bir çift göz yoksa gözlerinin üzerinde,
Elinin üstünde bir el,
Sözüne karşılık bir söz yoksa…

Ve bir daha üşür insan; üstüne zırh gibi giyindiği hiçbir şeyin içindeki donu çözemediği,
Fırtınayı dindirmediği,
Donmuş hayatın altında tutuşturacak bir şeyler bulamayan…

Aylardan kasımdır bu kasıp kavuran,
İçerdeki fırtınaların dışarıyı esir aldığı…