Kaç yaşındaydı insalık,
Neden parmakları bu kadar minik,
Neden ayakları ufak.
Uzanmış yatıyordu insanlık,
Kıpırdamıyordu,
Nefes almıyordu,
Sevgi dolu denen kalbi atmıyordu.
Kör değildi, ama görmüyordu,
Ahraz değildi, ama konuşmuyordu,
Sağır değildi, ama duymuyordu.
Dalgalar vuruyordu sahile,
Ve insanlık, kumların üstünde yatıyordu,
Öylece.
Kayıt Tarihi : 20.9.2017 22:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!