Ayın Peşindeki Düş Şiiri - Hamza Bağçalı

Ayın Peşindeki Düş*

Düşündü adam
topal bir heceden
olur mu destan
sardı sarmaladı
sakladı kara kıştan
dünya döne döne
aktı zaman
geldi
gezgin leylekler
ağızlarında saman
vaktidir dedi adam
çıkardı kınından

olverdi hece
döküldü ayandan.

***
lütfetti etti adam
güldü minnacık
düşündü
bir ara
şanlı zaferini.
kuşandı ateşleri
kadem bastı zifire
yol etti görmeyenlere.
hiçbir şeyden haberli

umut neferi

***
bir gece
uzadı zaman
rahat yok
durmadan
geldi artık vakit
doğruldu yataktan
gözünü açmadan
dürttü heceyi omzundan
fırsat vermedi aman,
oturdular masaya
ışık mışık olmadan
ol! dedi adam
etmeden bir kelam
üfledi kağıda
oldu toz bulut meydan
sonra ne masa kaldı
ne adam.
yükseldi
bir uzun kuyruk,
kuyruğunda
boncuk
ışığı kaldı peşinde
aydınlattı geceyi
bu mucize
alemin cümlesi
duydu,
gökyüzünde
bir adam
uçan tayın belinde
ışık yeleler elinde

ayın fethine çıkmış
hiç korkmadan.

***
uyandı yatağından
sırılsıklam adam,
baktı ne ışık var ne de ay
ranzasının tavanına
yazdığı şiire baktı bir an

‘akşam erken iner maphushaneye’

doğruldu yatağından
yaktı bir cigara.
topal ayağını sürdü peşinden

ses etmesin diye koğuşta sol eliyle paçasından destekliyordu topalının,yine de engel olamıyordu rutubetli mermerin üzerinden çıkan sese.hevesle takvimden bir yaprak daha kopardı.sekiz mart,

günün yemeği yoğurtlu tekir
ala
kız ismi: nergis erkek ismi: rûhat

yöneldi nergis çiçeğine, filizleri patlamış
gülümsedi adam
ibrikten dökülen güneş,
billur kuşlar,
kırlangıç kuyruklu rüzgarlar
parmaklıklar ardındakilere selam verdi.

Böylece
bir sabah daha koştu adamın kirpiklerinde
geçti ranzasına, uzandığı yatağına
dilinde türküler
gözünde nazlı düşler
‘akşam erken iner maphushaneye’

hb*
ant.