Ay Mehtap Halindeyken Şiiri - Mehmet Bildir

“Ay Mehtap Halindeyken”

Bir bir dökülürken zamanın avuçlarımdan,
Bin parçaya bölünmüş kalbimin tamiri yokken…
Çıka geldi bir kadın —
Issızlığın orta yerinde,
Sessizliğin en derin soluğunda.

Omuzlarında bir asır,
Yüzünde bin yılın yorgunluğu vardı,
Ama gözleri...
Sanki gökyüzünün en masum mavisiydi.

Mahur mahur bakıyordu etrafına,
Sanki unuttuğu bir duayı arıyor gibi…
Bir an yürüdü, geçti önümden,
Ilık bir rüzgarla saçlarından bahar kokusu savruldu.
Ve işte o an…
Ben yaşamın en derin kuyusunu buldum
— Haftanın her günü içmeye doyamadığım umut suyunu.

Bugün satırlarıma seni sevmekle başladım,
Dünden kalan tüm acılarımı unutarak…
Kalemim sana çalışıyor artık,
Boş sayfalara gözlerinden düşen yaşları ilmek ilmek işliyorum.

Bir Cem Adrian şarkısı mırıldanıyor dudaklarım:
“Belki döküleceğiz,
Belki kırılacağız,
Belki üzüleceğiz…”
Ama yine de sana anlatacağım
Gözlerinin karanlıkta parlayan umudunu,
Yüzünün her çizgisindeki hatırayı,
Ve yüreğinde sakladığın çocukluk düşlerini…

Belki unuttun beni.
Belki gözlerimi bir satır arasında bıraktın.
Ama ben…
Sana yazdığım her şiirin sonunda
Bir damla gözyaşı bırakacağım,
Kitabı kapattığında,
Tek kalan, satırlar arasında
Sana adanmış bir ömür olacak.

Yüzeceğiz birlikte sonsuzluk denizinde,
Tepeden tırnağa birbirimize karışarak…
Her sabah varlığına şükredeceğim.
Pencereme konan güvercinlere
Aşk kırıntıları bırakacağım —
İkimizi göklere taşısınlar diye…

Ve bir gece,
Ay mehtap halindeyken,
Gökyüzüne yazılacak adın.
Altın harflerle başlayacak hikayemiz:
Kavuşamamanın bile kutsandığı bir sonsuzlukta
Sana “geldim” diyeceğim,
Zaman dursa da, hayat bitse de,
Ben hep o ilk an gibi —
Seni severek başlıyorum yeniden.

Mehmet bildir
25.11.2024