Ayın Karanlık Yüzüdeki Çiçek

Bir gece çiçeğiyim, ay ışığında açan
Gündüzün kör eden parlaklıklığından kaçan.
Köklerim, yeraltı nehirlerinin gizli şarkııyla beslenir
Yapraklarım karanlığın ipek dokumalarıyla örtülü
Sen bir kartalsın güneşin tacını takan
Kanat vuruşlarınla dağıtırsın bulutları
Ama ben mağranın dilinde saklanan
Bir şarkı gibiyim
Damlaya damlaya şekillenmiş
Sessizliğin heykeli

Aşk iki zıt mevimin buluşmasıdır belki
Sen yazın kavurucu tarlası
Ben kışın buzla örülü gölü
Dokunduğumuzda bahar oluruz
Gökyüzüne yazılan bir el yazısı

Kader bir yapoz değil
Kırık bir aynanın parçalarıdır
Her biri başka bir hikâyeyi yansıtır
Birleştirmek istesen de
Keskin kenarları elini kanatır.
Bırak dağınık kalsın
Her parça kendi güzelliğini taşısın

Ve işte
Karanlıkta açan çiçek
Ayın gizli bahçesinde boy verdi
Kartal geceye bir tüy bıraktı
Buzlar şafakla eridi
Aşk
İki zıt mevsimin birbirini tamamladığı
O anlık bahardır
Ve biz
O baharda bir ömür yaşadık.