Ayı ile Adam Manzum Masal

Adı Hindistan olan, büyükçe ülke varmış;
Ükenin olayları, güne neşe katarmış.

Yine olmuş bir olay, dilden dile yayılmış;
Dinleyenler gülmüş de, kahkahadan bayılmış.

Bir adam, o ülkede, kanunları es geçmiş;
Almış arkadaşları, iyi bir mekan seçmiş!

Ayılar vardır demiş, böyle güzel bir yerde;
İşte bunun için ki, kalkıp geldim seherde!

Kazma ile küreği, almış eline Adam;
Zeka bende diyerek vurmuş keline Adam;

Kazmayı bir kaç kere indirince toprağa;
İncinip düşmek gelmiş ağaçtan her yaprağa!

Ayının dostu imiş ağaç ve yaprakları;
Şirin yapıda diye elleri, ayakları.

Kazmadan çıkan sesi, biraz bet işitmişler;
Bir kötülük var diye, hafiften hissetmişler.

Adam, uğraşıp durmuş; iyi bir çukur açmış;
Toprağını etrafa, kürekle atıp saçmış.

Demiş ki, Şimdi ayı, geçiverirse burdan;
Haberi olamaz ki örteceğim çukurdan;

Ayağı bastığında cumburlop düşer içe;
Alıp da götürdüğüm, iyi bir değer biçe!

Böyle der iken Adam, ayı çıkagelmez mi?
Korku gözünden girip yüreğini delmez mi?

Bir damla yürek yokmuş cesaret göstermeye;
Onun keskin sesinden başlamış titremeye.

Telaşlı vaziyetle, aramış yoldaşları;
Daha görmeden onu uçmuş arkadaşları!

Ayı yaklaşmış ona, koca cüssesi ile;
Biraz da nefes vermiş, gürleyen sesi ile;

Sonra pençe savurmuş Adamın üzerine;
Adam, çökmüş âniden çukurun derinine!

Neyse ki, şansı varmış, pençeyi savuşturmuş;
Oh be kurtuldum deyip elleri oğuşturmuş!

Kaçan arkadaşları, hatâyı anlamışlar;
Geri dönüp Adama yardıma başlamışlar.

Demişler ki, Hevesin, denk düşmeli boyuna;
Ava giden avlanır, denir böyle oyuna!

(24 Kasım 2007)