Aygüzel Şiiri - Servet Alkan

Ay yanığıdır bu; Ay yanığı
Aşka tutulunca,Birde sevdaya
Sevebilene; birde halden bilene
Sümbül kokulu Ağzında,Ahlar
Kaçamak sözcükler,Ağular
Kerem ettiğinde lügata,ırgata….

Yürek kül olur,Birde yeksan
Ezan Çiçekleri açtığı zaman
Bir kere görebilmek için
Bir kere yalan Dünyayı,Aşkı
Kapında bela,kapında sahtekar,…

Gözlerin; dalarken Denizin Mavisine
Ateş otu gönderdim,Seherde
Bas yaralarına,Fora eyle sineye
Anlatılmaz isyanlar cebkeninde
Tohum sakla,göm toprağa…

Ünlemler sessiz ve nobran
Berceste,hüzünlü Gamzende
Otağ kurmuş Zalim; Dudak ovasında
Zülüfler Gerdana kızıl düştüğünde
Aldatmak Münafık işi,Sen yaşa..


Zaman durur,Yüzün bulanır suda
Yalan bina yıkılır, kumdan kale gibi
Hiç uğruna,Ölme sürün ve topalla
Dem biter,Gerçekler körebe
Bas kara bağrına,ayrılığın karasını…

El susar yorgun ayaklar gitmez
Kelef kelef erirken yüreğin
Saraylı terbiyesi görmüş parmaklar
Küfür bilmez,Dert ortağı bulamaz
Ve Vakurdur,iç yanar duman göstermez….

Lalezar olsun Sinen; Fakire
Tayalar eğitsin gönlünü
Dolmabahçede,Beylerbeyinde
Sen Dilbersin,Dilruba…..
Ay yüzlü, mahsun; Aygüzel daima…

‘’ Zerafetini gören başka Aşk arar mı Dünyada? ’’