Ayfer Şiiri - Sebahattin Yucel

Zaman durdu.
Ve biz insanlar bu oyunu da kaybettik.
Tıpkı diğerleri gibi.
Bizi yendiler.
Makineleştik Nazım.
Evet şimdi makineleştik.
Kimse kimsenin duygusunu anlamaz oldu.
Dost bile dostu arkasından vurdu.
İnsanlar bu işe sadece alkış tuttu.
Ve sen Ayfer kamaştırmıyorsun artık gözümü.
Bu düzen içinde kaybolan özümü
Arıyorum ayfer yardım et bana

Şimdi uzaktasın
Altı üstü aşağı sokaktasın
Boş vaktim yok aşk için
Gelemiyorum ayfer affet beni

Sabah sen akşam sen
Durmadan seni arıyor bu beden
Bu kadar yakınız
Ama bir o kadar uzak
Korkuyorum ki hayatım ve sevgim
Bitip kaybolacak.

Ayfer şimdi ne kadar uzaktasın
Sanki aramızda binbir ülke var
Oysa sadece aşağı sokaktasın
Dedim ya makineleştik Ayfer
Kayboldu sevgim
Sadece özlerim, gelemem yanına

Yaşım geçti ömrümün son demleri
Ayfer seni düşünürken unuttum
Ölüm denilen en büyük zalimi
Ya da unutturdu bana ölümü
İçi şeytan dışı çelik makine alemi.

Şimdi bir gözüm toprakta
Bir gözüm sende
Artık yok makine
Ne fikrimde ne özümde
Şimdi gelebilirim yanına
İki sokak aşağıya
Bu seferde Ayfer ayaklarım tutmaz oldu

Kandırdılar beni Ayfer, kandırdılar
Önüme bir ekmek attılar
Dediler bu senin, çalış bizim için
Unutturmaya çalıştılar aşkı
Ama ben unutmadım
Her anımda sen vardın
Şimdi yüzüm buruş buruş
Yerimden kalkamıyorum
Beni bu halimle kabul eder misin Ayfer?

Hiç yüzünü görmediğin
Bu garip aşığınla beraber
Ölüme gider misin Ayfer?