Aydınlık Aydınlık Aydınlık

kendini tanıma fırsatını kaçırmama:

çoban yıldızıyla büyürdüm
kar sanırdım yalnızlığı

akşamı giyinince karanlık
şehirdeki kız gelirdi aklıma
çipil bakışlı üstü başı darmadağınık

bir işçi sosyalistliğiydim
eski bir romandan rast gele kopuk bir sayfa
belli ki orhan kemal’le günaydın demeyi öğrendim
merhaba proletarya
güneşli ülkem
çiğdem’in ikilemsiz kara gözleri

sezi:

kentin en çok çalışan mahallesi
ah orda içim içime sığmıyor
karmakarışık yollar sokaklar daracık
bir serçe su içiyor yağmuru paylaşarak
ağaçla çocukla kızla babayla
nazım hikmet pablo neruda
ağzını bıçak açmıyor yoksulluğun
dinmiyor yaprakların açık yeşile varan neşesi
kendini bilen madde ah şu çelişki diyalektik

eyleme doğru kahkaha
ha ha ha:

sokağın ışığı değer değmez vücuduma baştanbaşa
ayaklarım ayaklanır kısalır haksızlık
sevgilimin dudağını öptüğüm yerde grev neşesi
emeğin gaspı küçülen bahçe karışık renkli bulutlar
bulutlar toz eder kendini yok eden dünya hapisliğini
yarım kalmayacak hiçbir aşk
gömleğimin cebinde taşıdığım kalemimde
ah o güzelim gözlerin kaşların
tam bağımsızlık