Aydınlık Şiiri - Taylan Olgun

Herşey anlamını yitirirdi...
Belki de sen olmasan.
Şurada salaş bir cadde;
İki oğlan köşede bir kızla konuşuyor.
Oğlanın teki dirseğini köşeye dayamış.
Yaşlı bir kadın yere baka baka taşıyor...
Elindeki sebze dolu yükü -hayatınkini- belki de...
Bir esnaf rafları düzeltiyor...
Dükkanının önünde dizdiği...

Yüreğim yalnız...
Uyuyan prenses değilim ki, bekleyeyim...
Bin yıllık uykusunda, -gamsızlığın, belki de bilinçsizliğin biçtiği...
Yüreğim hep haykırıyor...
Ne yaşlı kadın duyar şuradaki...
Ne köşedeki gençler...
Ne de ekmek kavgasındaki şu esnaf...
Dünya sanki perde çekmiş bana...
Bir kendimi görüyorum, bir de varlığın ta kendisini...
Belki sen-in umudun, sen-in hayalin de olmasa...
O zaman görmeye mecburum hiç-in benliğini.
Ama 'hiç' deme.
Uyku girmez o zaman gözüme...
'Hiç'in kendisi de, noir bir filmdir...
Tıpkı David Lynch'in dimağındaki gibi...
Oysa tatlı bir düş, bir esenliktir...
Zihnime sunulan bir armağanı, -insanlara yalnızlığı bir ceza olarak vermeyen Tanrı'nın...

Beyaz mı beyaz, gelinlik içinde bir kız görüyorum,
Ama değil kendisi gelin...
Çünkü başında var bir ak hale meleklerinki gibi...
Suratında bir esenlik, bir mutluluk okuyorum.
'Sevinç'li mi 'sevinç'li kendisi...
Elim yanağını okşuyor onun...

Ama kettir bu düşüncenin gerçeği,
Bunları gerçek kılmağa...
Kim ister ki görmeğe hakikat olanı...
Triplerimizdir, sıkılmamızdır, oflamalarımızdır,
Tatlı düşlerimize işeyen, -prensesimizin tatlı hakikatini açığa vurduğu...

Ama düşlerin gerçeğe dönüştüğü görülmüştür.
Biraz sabırdır, biraz da inanç...
Sevmek ve saymaktır, anahtarı...
Aklına hakim olmaktır.
Ama ben sıkılmıyorum, aksine seviyorum...
Hafızama kazıdım, yalnızca sırf 'o'na, başka hiçbir insana değil...
Olacak o bana tek sırdaş, tek ciddi dost, tek bir 'sevinç', tek AŞK.