Aydın Öztürk Şiirleri - Şair Aydın Öztürk

Son vapur da ayrıldı limandan
Son tren içimi çizipte geçti
Bir bir ışıkları söndü odaların
Kapılar gözlerini uykulara kapadı

Yarim, yağmur yüreklim

Geceyi sana yazdim, sizimi sana
Tutundum kusen sesine, teline tutundum
Caktim atesi sesime, atesi tenime

Ayaydinlik sana yandim
Gulen yuzune yandim

çabuk unutuyoruz
çabuk unutuyoruz
vefa duygumuz inciniyor, inançlarımız
alevi sararıyor düşlerimizin
alevi sararıyor düşlerimizin
rüyasız kalıyoruz

eğer yolunuz beyoğluna düştüyse
ve günlerden cumartesiyse
zaman da öğlene yaslanmışsa
yürüyüp galatasaray lisesinin
tam da önüne geldiyseniz
önce kalkanlı polisleri görürsünüz

Yılları düşünmezdim önceleri
dönüp duran mevsimleri.
koşmak bilyeli kaydırağımın sırtında,
simsiyah asfaltta kayan mağrur çocukluğumdu.
yaprakların sarısı hüzündü belki,
ayaklarımın altında incinen.

Bakmayın çekilen perdelerin,
Aydınlık oluşunu bu şehirde.
Renk renk desenlerine kanmayın
Saklısında kimbilir kaç yüreği
Bu ayrılıklar, boğar.
Kimbilir, ardına kadar susmuş ömürleri,

Simdi uzak bir kenttesin
Ve yagmur yagiyorsa
Dusuyorsam yuregine tane tane

Gelirim, serilirim kiyilarina
Gelirim, karisirim cigliklarina

bilirim dayanır
dayanır bu kanlı vahşete yürek
yürek falakada
yürek ceylan döşeli
yürek iki büklüm
boylu boyunca

gölgeli gözler ki
esmerleşmiş ateştir
bağrınızda
yerini arayan kurşun
dal dal kırılışıdır
bir ormanın içinizde

Uzansam zerdali dalı
tarlalar bir yeşil halı
papatyalar beyaz, sarı
sarılsa baharlar boynuma

dikenli teller arada