Aydın neden küstün kaleme?

bir merhaba idi mavi
ve düşünce akımı, gömleğin cebine bulaşan sabırsız rakamlarla
virajlı sokağın buz tutmuş ışıkları gibi

bir feryat idi baba
karşı kaldırımda unuttuğu mendile yazılı deli mektuplarıyla; bir inci (i) kinci üç ve...
ağlama duvarına kazınmış A harfi gibi

bir türkü idi nil
kırk yıl bir ay süren sigara
ve bir gülüş vardı
menekşelerin açtığı en tenha düşler gibi

bir göz idi yazar
dört kutsalı yeniden koyup meydana
melekleri mi sorgulayan, kanatları mı?
şeytanın ayetleri çamurla yakışı gibi

bir özlem idi doğa
siyah elbisesi ile sandalda yağmurun
rüzgara ve güneşe susması gibi

bir elveda idi son yazın
kimsenin duymadığı
duyanınsa anlamaktan yoksun olduğu
angaryalar arasında kaybolmak gibi

ve şimdi ardında kalan
yokluğunun farkında bile olmayan cehalet sürüsünde üşüyen duygusuz zihnim...
yüzüme yastık kapatılmış gibi

ki
bilirdik karanlıktır uzaklar
bilirdik yıpratır kalemle araya giren tuzaklar
ve bilirdik güçtü akıl
de, israfile vâris ilan ederken ki heyecandan yoksun; çökmüşüz gibi

yorgun adam aydın!
bu yolun sonu yok

neden küstün?