Ne zaman seni düşlesem,
Birden seni hayal etsem,
Senden kalan bir şey görsem,
Ölesim gelir aniden.
Nereye baksam hep sensin.
Ne sendeyim
Ne de bende
Ruhum ağır geliyor kendime
Ondan çok uzakta
Ete kemiğe bürünmüş
Yalnız bir bedende
Garip bir sevdanın içinde çıkış yolu bulamayan gerçekten seven bir aşığın feryadı…
Seni sevmekle suçluyum. Cezam ömrüm boyunca sensiz yaşamak. Nasıl bir ceza imiş bu anlayamadım. Ha ölmüşüm ha sensiz kalmışım ne fark eder. Sensizlik zaten ölümden beter değil mi?
Yaşayan ölü olmanın sebebi bu değil mi? Söyle bir tanem söyle sevgi nedir bilemedin mi?
Ah bir beni sensizlik ateşi için de yanarken görsen. Sevmek neymiş, aşk neymiş sevda öylesine…
Anlarsın ki seven kalbimi anlatamam. Anlatamam sana aşkı. Benim ki aşk değil, ızdırap sanki.
İşte öylesine bir tutku, bir hayal bir sevda benim ki. Sensizlik deyip duruyorum ya inanma. Çünkü her zaman senin hayalindeyim. Biliyorum bedenin yok bana uzak. İnan garip gönlüm sana tutsak.
sensizlik ağır bir yük omuzumda duran.. tek var olan şey dualarım.. her daim iyi ve güzel olanı nasip eyleyene.. nefeslerin hissedilmediği bir an.. asuresi beyaz kışa yakın.. dualar dilimdeki heceler cam kırıkları gibi... can gibi.. aydın gürz 2 mart
yoksun yanımda
boşluğa düşüyor ellerim
gözlerimde bitecek bir özlem
yağmurlarla ağlayacak gibi
omzumda eksik bir şeyler var
belki de budur
İlk karşılaştığımızda birbirimize öyle baka kalmıştık. İkinci karşılaştığımızda akşamdı, karşı balkonda görmüştüm onu. Ve ertesi gün bakkalda karşılaştık. Bakkaldan önce o çıktı sonrada ben. Ürkek bir sesle “bakar mısınız” onun da yüzünden düşen bin parçaydı. Belliydi o da anlamıştı ve o da tutulmuştu. “buyurun ne istemiştiniz” dedi. Doğrusu ne isteyeceğimi bende bilmiyordum. O ara ikimizde susmuştuk, gözlerimiz konuşuyordu. Böyle epey bir süre geçtikten sonra döndü ve uzaklaşmaya başladı. Kalbimin sesini dinleyerek arkasından “seni seviyorum” diyerek haykırmaya başladım. Ve tekrar döndü gözleri gülümsüyordu. Ve kafasını salladı sanki bende seni seviyorum dercesine. Ondan sonra her gün akşam balkonlarda karşılaşıp birbirimizi uzaktan uzağa sevip yüreğimizi konuşturuyorduk. Bir haftalık bir seyahate çıkmıştım. Bu seyahatten döndükten sonra akşam balkona çıkmıştım o evde yoktu ve evlerinin ışıkları da yanmıyordu. Sabah olduğunda acı gerçeği öğrenmiştim. Göçmüşlerdi bu şehirden yüreğimi sızlatmıştı derinden. Ve artık sonunda o oda yoktu artık.
Aydın GÜRZ
yaşamak
bir şiir dilimidir
aşkı dolarken dizelere
güneş doğarken gözlerinde
yakamoz parlarken yüzünde
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!