Ayasofya Şiiri - Arif Bozbey

O eski parlaklığıyla tan yeri ağarmıyor
Bak gökkuşağı da artık kubbene dolanmıyor
Neden yok müezzinlerin namaza çağırmıyor
Sen İstanbul a sembolsün tarihten günümüze
Beş yüz küsür sene sonra nasıl olursun müze

Güneş tepeye dikildi minarelerde ezan
Bilirim suskun kalmaya seninde yoktur rızan
Ne kabahat işledin ki böyle büyüktür cezan
Bunca yıl hizmet ettin o güzel dinimize
Sana değil bu ceza sultan Fatihimize

Minarelerde bir ses bağırır Allahuekber
Tüm neşemize bedeldir adam olsak bu keder
Kükre bir gün Ayasofyam sustuğun artık yeter
Nasihat kar etmiyor çarpar döner derimize
Daha sadıktır köpekler koydum da yerimize

Güneş yine çok kızgın gölgem benden daha canlı
İnan benden daha masum daha da heyecanlı
Ben kılmadım sende namaz o hep secdede anlı
Ne kadar riyakarız benzemeyiz gölgemize
Güneş o yüzden sert vurur mukaddes bölgemize

Yine hüzünlendi Güneş yavaş yavaş batıyor
Yinede son bir umutla hazin hazin bakıyor
Görmese de duymak ister bak kulak kabartıyor
Görmüyoruz Güneşimizi bakarız trenimize
Lanet edecek korkarım Peygamber hepimize

Senide mi kızdırdık dün daha dolgundun Hilal
Affeder misin ezanı kalkıp okusa Bilal
Çehren yine dolar mı rengin olur mu daha al
Kilise yapmak için mi yaptılar seni müze
Yakında çıkar belki de papazlar kürsümüze