Ayarını bozarak seveceğim.

Kendi kendine kurmuşsun bir dünya,
Her şey yerli yerinde, duvarlar kalın…
Hiçbir rüzgâr sarsmıyor içini,
Hiçbir isim değmiyor tenine.
Ama ben…
Ben geleceğim bir gece, ayarını bozacağım..

Sıradan cümlelerle geçip gidiyorsun hayattan,
Gülüşlerin bile ölçülü,
Gözyaşlarını bile zamanlayarak döküyorsun.
Ama ben bir cümle kuracağım,
Öyle bir cümle ki…
Sustuğun her anı konuşturacak,
Ve ayarını bozacağım..

Kahveni şekersiz içiyorsun,
Acıya bile alışmışsın belli…
Belli ki çok şey geçmiş başından,
Ama hiçbir şey iz bırakmamış gözlerinde.
Ben oraya yerleşeceğim,
Tam göz bebeklerine…
Bir gülüşle, bir dokunuşla,
Ruhuna sahip olacak, ayarını bozacağım.

Duvarlar örmüşsün etrafına,
Gelen olmuş, giden olmuş,
Hiçbiri yer edememiş.
Sen, “güçlü kalmak” zannederek
Saklamışsın en zayıf yanlarını.
Ben hepsini bulacağım,
Birer birer…
Ve ayarını bozacağım.

Geceleri yalnız yatıyorsun,
Yastığın sessiz, odan karanlık.
Telefonun ışığı bile rahatsız ediyor seni.
Ama ben bir gece geleceğim,
Adını fısıldayacağım sessizliğe,
Birden uyanacaksın…
Kalbin, yıllar sonra ilk kez Ayarını bozacak.

Sen hep “ben böyle iyiyim” demişsin,
Ama iyi değilmişsin…
Sadece alışmışsın.
Ben o alışkanlığı kıracağım,
Sana “yeniden” diyeceğim,
İçini sarsan bir bakışla Ayarını bozacağım.

Yüzüne bakınca düzenli bir hayat görünüyor,
Ama içindeki fırtına
Çoktan unutulmuş.
Ben o fırtınayı hatırlatacağım sana,
Ben geçerken içinden
Kapılarını çarptıracağım rüzgâra,
Ve evet… Ayarını bozacağım.

Kalbini tamir etmişsin sözde,
Kırıklarını saymışsın, dizmişsin,
Ama hâlâ en ufak titreşimde
Çatlıyor içinden bir şeyler.
Ben o çatlağı seveceğim,
Kırığına dokunacağım…
Ve seni sana rağmen,
Ayarını bozarak seveceğim.