Ayaklı kaygıların siyah perdesi

Nesi var bunların böyle...
Yollarda, parklarda, meydanlarda;
Gözleri yere çakılı,
Gri taşları sayar gibi.
Ören yerlerine mahkum,
Soğuk, kabartma yüzler sanki...
İçimi karartma kalabalık.

Nesi var bunların böyle...
Kimi konuşur kendinle,
Hesabı bitirememiş henüz;
Evinde, ya da işinde.
Dilim varmıyor; hayali fener demeye!
Ama andırıyorlar inadına,
İçimi karatma kalabalık.

Nesi var bunların böyle...
Ayaklı kaygıların siyah perdesi,
En son ne zaman güldünüz?
Kıyıda, köşede bir ışık da mı yok.
İçine dönüp durma,
Saldır kabuğuna, sınırlarını zorla!
Karartma içimi kalabalık.

Nesi var bunların böyle...
İki ayağı üzerinde yürüyen varlık.
Dik dur, benim insanım.
Neyse ki; dağıldı kasvet...
Birden, çocuk cıvıltıları;
Gençlerin taşkınlıkları, içimi doldurdu.;
Köşeden uzattı başını taze umut!