Ayaklarımız Kan Şiiri - Hilal Erboyacı

birden kırılır dalım/bükülür belim
sararır kucağımda yeşeren yapraklar
- tam da çiçek açmaya hazırlanırken –
anne yanım sızlar...

henüz filizlenmeden erkeğe duran
çocuk gözlerinde büyür öfke
cesareti ufalar ellerinde yüzüne sürer
elini omzuna koysan düşecek maske

anlamsız bir kavganın ortasında bulur kendini
kanı kaynar kaynamasına
nedensiz bir nefret besler namlusunda
umudu değişir barut kokusuna

daha el bebek gül bebek çağında
damarlarında kan yerine kin dolaşır
anasının bağrında kor bir ateş
soy ağacında kurumuş dal /toprağa karışır

bir körpe fidanın yüreğindeki küçücük ışıkları yel savurur/sel alır/öylece kalakalır

karıncalar üşüşür parmaklarımın ucunda
tonlarca ağırlık omuzlarımda
iki gözüm iki çeşme
gördüğüm serap mı beyazın kızıla bulaştığı akşamda?

bir babanın duygularına karışır/ bir annenin ciğerinde lal olur hıçkırığım
canım/ciğerim/çiçeğim/gelinciğim sana nasıl kıyar
seni nasıl toprağa sığdırırım

dere tepe aşa aşa geldiğimiz yollardan toplayamadık çakıl taşlarını/ayaklarımız kan

söylemeye dilim varmaz/kaç yedi körpe fidan /yedi katında göğün
ay yıdıza kurban
gençliğim/geleceğim/civanım/ceylanım söyle helal mi bana
feda ettiğin can

bulutlara karışan ruhunda kim bilir ne sevdalar var yarım kalan
dayanamam
ne çok şey için çok geç/ne çok şey için dönüşü olmayan bir yol akşam

kırılır dalım/bükülür belim/sararır kucağımda yeşerttiğim yapraklar
anla/isyanlardayım/kabuk bağlasa bile iyileşmez yaralarım/
anla/öfke dolu sokaklar

unuttuğum bir yangının üstünden daha geçmedi
parmaklarımın sayısınca zaman
keşke tekerrürden ibaret olmasa tarih/ tatlı dile ipek kumaşa yenik düşmese vatan

teşbihte hata olmaz olmasına da -haşa-kaç tilki iltifat edip alacak peyniri ağzımızdan
artık olmasın n’olur/n’olur çocuk gözleri kan revan

Hilal Erboyacı