Ayakları Karışmış Şiiri - Enver Üste

AYAKLARI KARIŞMIŞ

Üç beş Karatepe’li,
Kadirli ‘ye varmışlar.
Yine hepsi birlikte,
Bir dükkana girmişler.

Aynı renk aynı model,
Ayakkabı almışlar.
Alışveriş bitince.
Yola revan olmuşlar.

Bir çamın gölgesinde,
Dinlenelim demişler.
Şehirden aldıkları,
Ekmek-helva yemişler.

Biraz dinlenmek için,
Sırayla uzanmışlar.
Ayaklara bakınca,
Karıştırdık sanmış

Hepsi de düşünürken,
Birlikte kara kara,
Hızır yetişir derler,
İnsan düşünce dara.

Çok geçmeden aradan,
Birisi çıka gelmiş,
Gelen adam Cığcık’lı,
On kişiye bedelmiş.

Demişler ki gardaşım,
-Karışmış ayağımız,
Cığcık’lı içten demiş:
-Esiktir dayağınız.

-Az bekleyin gardaşlar,
Çaresini buldum ben,
Hangi ayak kimindir,
Bir bakışta bildim ben.

Bir sopa alıp gelmiş,
Başlarına dinelmiş.

Sopayı yiyen kaçmış,
Ayağını bularak.
En sondaki:
-dur demiş
Bana gerekmez dayak.

Yaşadığım olaydan,
Alacağım aldım ben.
O sopayı yemeden,
Ayağımı buldum ben