Ayakkabıda Yaşayan Adam Şiiri - Murat Berk

Bütün gece sokaklarda
dolaştığımda değil de
Kapının önüne atılmış terliklerimi görünce
Çıplak ayaklarımın üşüdüğünü anladım.
Sonra eğildim terlikleri aldım,
Terlikler birden ayakkabı oluverdi,
İçinde de çoraplar
Giymeye çalıştım,
Konçları çektikçe
uzadı uzadı
Dizlerimi geçti.
Birden gözlerim ayakkabıya takıldı
Büyümeye başladılar,
Dev kadar olmuşlardı
Daldım içeri,
Önce karanlıktı
ve sonra gözlerim alıştı,
Yürüdükçe tanıdık geldi
Burası evimdi,
İşte solda ilerde yatak odası
Ama yatağı yoktu
odası kalmıştı,
Alışmadık şeyde yatak mı olurmuş
Kıvrıldım yattım halıya
Yüzümü verdim doğuya
Arkamı da batıya,
Uyumadan uyandım
Kalktım arandım,
Ses yok
Çıt yok
Üstelik pıtta yok,
Döndüm kapıyı aradım
Ama bulamadım,
Yukarıdan bir şey sallanıyor
Baktım ayakkabının bağları
Zıpladım tuttum,
Asıldım yukarı çıktım.
Çıkar çıkmaz ayakkabı küçüldü,
Küçülünce terlik oldu
Eğildim terlikleri bıraktım,
Sonra kapıyı gördüm
Eşiğe oturdum,
Ama korkuyorum içeriye girmeye,
Öff bu ne be...

2012-12 Eylül
Ç.kaleboğazı Kıyılarından