Ayak İzlerim Şiiri - Kasım Kobakçı

Uyandım yine sabahın buz gibi serinliğiyle,
Doğrulttum soğuktan kavrulan bedenimi,
Etimi parçalayan ve tekrar cildime sıçrayan,
Karanlık hayallerimden bir dilek tuttum.

Ruhumun en derin perdesi olan sis,
Allah'ına bu kulunun tek secdesi,
Kamaştırır gözlerimi gri yüzü,
Zihnimi yok eder o utanmaz dansın coşkusu.

Sokak lambaları sönmemiş henüz,
Bana göz kırparlar sisin ardından,
Köhne sokağın yaşlı kaldırımları,
Düşer arkama,
Bulutlardan oluşan bir havuza benzeyen o siste.

İçimi umutsuzca doldururken şehrin dumanı,
Ciğerlerim acıdan sarılmış sarma tütüne,
Gündüz bile hayallerimin sahibiyken,
Gerek yok hayallere, zihnim artık mütevazi.

Göğsümün ufkunda yeniden kaybolurken sis,
Yepyeni başlangıçlar bırakır ruhumda,
Veda ediyor işte! Yine bir ayrılık var içimde,
Ayak izlerim birer birer ardımda bırakır sabahı.