Ayağımın altına aldığım çağın üstüne

Şehrin kalabalığına muktedir olduğum anda,
Anladım, adımlarımın yalnızlığını;
Ve dolaşırken ayağıma yapay ışıklara,
Gölgelerin karanlığında kayboldum.

Ben yerde ışığı ararken buğu düşmüşken gözbebeklerime.
Ay kendini gizlemiştir
Şehrin lambalarına büyük bir küsklükle.

Aniden gelmiştir şiir
başımdan aşağıya kelimeler yağarken,
Bir tren ilerlerken
yarın yine aynı saatte aynı rutinliğe.
İstida ederim minimal hayatımdan
kapital dünyama..

İnsanlar saklanırken bir mağaza vitrinin den farksız
ve oyuncak ve yapmacıkken samimiyetler.
Yağmurlara şemsiye açılalı küstü yağmurlar azizim
kuraklaştı dünya, bir yürek bir buruk...

Ve ben tek başına direnirken hayat denen cellatla
her gün "O birdir büyüktür" sâdalarıyla inlerken dünyam;
ben diyorum heyhat!
tek olana hasret...

İnanıyorum!
şiirle gelecek?
Şiirle dolacak!
Benim şimdi ayağımla çiğnediğim
Çağın üstüne berrak sabahlar.

Tevazunun ayıplanmadığı,
Asaletin yok olmadığı çağlara hasretle…