Aya Doğru Şiiri - Ulaş Güleviz

aya doğru yürüdü ve durdu
sırtı dönük
ruhu derin çizgiler almış bu adam
ellerini aya kaldırdı ve sordu
uzak olan biz miyiz
yoksa uzaklık gözümüzde büyüttüğümüz bir dev mi

sorduğu soru belli ki yalnızlık çeken yüreğinin
acı ritimlerinden sadece birisiydi

dudağına eklediği kelimelerden
yalnızlık ve yorgunluk kokuyordu
iri gözlerini kıstı
ve dudakları devasa bir kapı gibi aralandı
diri ve derin bir haykırışla bir şeyler söyleniyordu

bu dev yürekli adam
beli ki yüreğinden büyük işlere kalkışmış
sessizliğinde birini büyütmüştü

ansızın yüzünü döndü ve
“yüreğiniz ne kadar büyükse
aşkınızın da o kadar büyük olduğu sanılır
oysa yüreği büyüten sevgidir
aşktır” dedi -- ve çehresini ışıtmak için yeniden aya döndü

aya sevdasını haykıran bu adam
uzattı ellerini martıya
ve uzandı da martı
dev dalgalar arasında devasa aşklar bulmaya

gitti martının kanatlarında ellerimden sıvışarak aşk
ve dudaklarında gitti güller yarin
vurdu yüreğimin bamteline tezenesi hasretin
ve irkildi dev cüssesiyle
iri sevdalı adam
ve son kez uzatıp ellerini aya
sigarasını yaktı
ve öptü
düşüne gizlediği resimden