Ay Parçası Şiiri - Erhan Ablak Şiir Adam

Sen geceye düşen en zarif parıltıydın,
Gökyüzünden kopup kalbime konan bir ay parçası…
Ne yıldız dayanır ışığına, ne de ben sensizliğe.
Adını her andığımda, içim titrer usulca.

Seninle başladı içimde her bahar,
Bir gülüşünle aydınlandı karanlık sokaklar.
Gözlerinde kaybolmak, bir ömre değerdi,
Ama sen geçtin… ben kaldım, zaman yerinde devrildi.

Ay seni andıkça parlar hâlâ,
Ben ise karanlıkta yankılanan bir dua.
Tenin değmeden bile hissettiğim tek gerçek,
Senin varlığınla anlam kazandı bu yürek.

Bir gece sessizliğe fısıldadım adını,
Rüzgâr taşıdı, yapraklar bile duydu.
Her şiirimde sen, her satırımda özlem,
Kalemim bile yalnız seni yazar, silmeden, eksiltmeden.

Ay parçası, sen benim gecelerime düşen düş,
Ne zaman seni düşünsem, ruhumda bir sızı ürperir usulca.
Sensizlik bir yangın, içten içe büyür,
Ama sevdanla yanmak bile güzeldir bana.

Bir iz bıraktın, silinmeyen,
Ne zaman gözlerim dalıp gitse, sen belirirsin derinden.
Her vedanda bir umut gizlidir bilirim,
Ama senin gidişin, sessizliğin en derin şiiriydi sevgilim.

Kimsesiz bir bankta seni beklemekti ömrüm,
Kalabalıklar arasında gözlerini aramak,
Senin olmadığın her şehir eksikti,
Senin olmadığın her gece, tarifsiz karanlık.

Bir gün döner misin bilmem…
Ama bil ki bu kalp hâlâ sana mühürlü.
Zaman geçer, yaralar kabuk bağlar,
Ama senin adın, her atışta yeniden kanar.

Ay parçası…
Sen bir gökyüzü mucizesiydin,
Ben o mucizeye tutulmuş bir yolcu…
Gittiğin yerde ışığın eksik olmasın,
Ama unutma, ben hep burada—
Sana bakan, seni yazan, seni bekleyen o şiirim.

Erhan ABLAK ( ŞİİR ADAM)