Ay ışığım Şiiri - Özer Baba

Her akşam inci tanesi gibi doğarsın gökyüzünde,
Bembeyaz ışığınla aydınlatırsın karanlıkları.
Sanki bana gülümsüyorsun, içimi okuyorsun,
"Sev, sevil, mutlu ol, gülümse," der gibisin.
Ay ışığım, yüreğime düşen umudum...

Seni ilk gördüğüm andan beri hep aydınlık yüzünü gösterdin,
Ama sakladın o karanlık yanını,
Ne sırlar, ne acılar gizlidir o yüzünde,
O buz gibi, sessiz ve kapkara yanını,
Görebilmeyi ne çok isterdim...

Her gece gözlerimi kaldırırım gökyüzüne, seni izlerim.
Denize düşen ışığınla yanar içim,
Ve karanlık limanlar meskenim olur,
Gemisi batmış bir kaptanın yalnızlığı gibi.
Sana kavuşmak ne kadar zor,
Hayallerimin ötesindesin,
Ay ışığım...

Bazen yemyeşil bir orman gibi ışık saçarsın,
Bazen derin bir okyanus gibi maviliklere çekersin beni.
Her gece seninle kaybolurum,
Ummanlarda bir damla gibi silinirim.
Resmen yok olurum, ölümün sessizliğiyle,
Ay ışığım.

Seni seviyorum, sevdam bir Mecnun gibi, deli ve divane.
Gece seninle aydınlanır, gündüz hayalinle dolar.
Tertemiz sevdam ebedi, emelim sensin.
Ne olur bil,
Sevildiğini bil artık, Ay ışığım.
Bir gün bu ruhum semaya yükseldiğinde,
Elbet kavuşacağım sana,
Ay ışığım.

Özerim der ki:
Hasretin yakar beni, Yusuf’un kuyusundaki gibi.
Ruhumu, kalbimi, benliğimi Zülfikar misali parçaladın.
Ama yine de sessizce bekliyorum,
Senden gelecek ölümü,
Ay ışığım...