Ay Işığı Sonatı Şiiri - Kağan İşçen

seraba baktığımda kırmızı üzülüşün
kahır mıydı cevapsızlığı sorularımın
cevapsız soru yalnızlığı süzülüşün
sen hala çıkmazısın kırılgan yollarımın

yaysız kemandır sensizliğim sessiz
düşüncemde krater boşluğu sanrılı
ulaşılmazlıktaki kör nokta gelişsiz
ben sesimde yokum sen çok tanrılı

habercisi sonlanmaların bitişi ağır
seslerin körpe yerinde bir damla kan
senlikteki beni durma çekinmesiz çağır bu ben miyim imkansızlığa çare arayan

ay ışığında yandım üşüdüm güneşte
durdum soluksoluğa yattım koşarak
sondum başta ilktim bitişte
anlattım seni kutuplarda yanarak

seslerde kaybolan kim sen söylesen
içimde oynayan muamma buzul ustura
zamanla randevu yalnızlık sen kesmesen
sözümü öleceğim başlayacak orkestra

parmakların değer uçuklamış sesime
ben yalnızlık derim tek arkadaşım
yüz sürersin tizime pesime
ayrılıktır tek oynaşım

geceye düşen telaştır mehtabın kaderi
mehtabın kaderi uzak kalmak denizlerden
yakamozlar öksüz öyle karanlık kederli
sanki sular çekilmiş yeryüzünden

ömür boyu harcadığım sözlerden
bakmaktan körleşmiş gözlerden
bensiz bir sen kaldı geride