Ay Işığı Kadar Tenha Şiiri - Seyfi Karaca

İndim bir kuyu dibine
Kuyuya sessizliğin gölgeleri düşmüş diye
Avunmak
Ay ışığı kadar tenha ve yalnız
İn aşağı
Çık yukarı
Dönen bir çıkrıktı yamaç yokuş ve düz çiçeklerce sarmaşık
Kim ne arıyorsa kendi izinde sahra idi
İçten sevgilerle
İndiydim kuyu dibine
Taş duvarlar dibinde yıkılıp kalmış şehir idi
Dörtyolağzıında iki gözü, iki çeşme,
Meçhulden yana kullanıyordu hakkkını insan
Kapılar arasında kalan hayat idi
Bir koridor
İki cihan

Seyfi Karaca...........Eylül / 2003