Ay'ın Sessizliği Şiiri - Evira Ayaz

Duvarın dibine tünemiş kuşların sessizliği bu
Her akşam üstü bir parça yaşamaya direttiğim şey bu.

Aşk’ı kendimden uzaklaştırıp aşksız kalmaya mecbur olduğum bir acıyla demleniyorum yine.
Ve sen uzaklığın koynunda bir bebek gibi uyurken aslında ben kuşların sessizliğine ekmek kırıntıları bölüyorum içimden.
Kendime benzemeyen bir adamla her gece kavga edip yabancılaşıyorum hayata.
Bir parçası senden ibaret koca bir yaşamda kendimden iz bulamadığımı sır olarak saklıyorum.
Ve ne zaman senden söz açsam kendime gözlerim kapanıyor kuytu bir şehir yalnızlığında.
Sen olabilirken kendim olamamak demiştim, şimdi her şey hiçbir şeye doğru devrilirken, an itibari ile karanlığa kadeh kaldırıyorum.

Rüzgarın uğultusu yalnızlığın sesini bölen.
Odam üç metrelik bir tutsaklığa mahkum.
Ve her adımım bir volta atımlık.
Gülüşlerini kendime siper edip sigara dumanına boğuyorum hayallerimi.
Dışarısı olabildiğince karanlık, ne yakında ne de uzakta bir ışık yok.
Yıldızlar bile sönmüş.
Şiir ıssız bir adamın çığlıklarına ev sahipliğinde.
Dün ve yarından ibaret bir hayatta bu gün yok ne yazık

Şimdi ise sadece sessizlikten yaralı.