Ay ışığı derler hüznün
Kalpteki sarhoş keşişine
Bırak tütünüm tütsün
Ederse eşlik ezgi, Ay'ı izleyişime
Gidenlerin ardından izliyorum
Ay'ı, Güneş'i Yıldızları
Ay, hüzün Güneş, sen
Yıldızlarsa acı...
Eşlik ediyor bana hüznün ışığı
Yakıyor beni ikizin Güneş'in harı
Gürlüyor yıldızların sanı
Onlara kavuşan, göçen büyük baban
Günler geçer alışamazsın acılara
İnanmaz olursun Tanrı'ya edilen yakarılara
En yakın komşundur mahluk-ül Azrail
Giden gittiği, kalan kaldığı için sarılır acılara.
Toz pembe değildir hayat
Siyah beyazdır bil ki memat
Mutlu anda olur acılar musallat
İnsana büyük imtihan lanet hayat
Bırakamazken sevdiğini yalnız
Götürür ölüm toprak altına
Yoldaşın olur hazreti hızır
Ondan kalan sandalyede asılı bir hırka
Ay bugün komşu oldu çehreme
Yoktu ondan başka ışık
Ay, hüzündü Güneş, senle karışık
Senden aldığını yansıttı bana kaç kere
Kayıt Tarihi : 2.5.2020 15:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Büyükbabası vefat eden değerli dostum H.Y. için (Nâm-ı diğer Afrodit.) yazdığım şiirdir. Vefat haberini öğrendiğim gece uyuyamamıştım ve yatakta bir sağa bir sola dönüp duruyordum. Sonra bir ışık hissettim. Pencereden ay ışığı geliyordu... Elimden ise bu dizeler döküldü göz yaşlarımı mürekkep yaparak...
Bu şiiri dedesi vefat eden bir dostum için yazmıştım. Vefat haberini öğrendiğim gece uyuyamadım. Yatakta sürekli dönüp duruyordum. Sonrasında bir ışık hissettim. Ay ışığı yüzüme vuruyordu. Ben de bu şiiri yazdım. Kimi dizeler o dostumla aramızdaki bir şifre gibi aslında...
TÜM YORUMLAR (2)