Ay Bile Tutmuyor Senin Yerini

Gecelerden ne bekledim, ne umdum,
Her yıldızda seni sordum, unuttum sandım…
Ay yüzünü gösterdi bir an,
Ama yetmedi, yetemezdi,
Ay bile tutmuyor senin yerini.

Rüzgâr senin sesinle uğuldadı,
Bir şarkı gibi dolandı penceremde.
Adını fısıldadı eski bir anı,
Ama nafile…
Ay bile tutmuyor senin yerini.

Zamanla diner sandım içimdeki yangın,
Her sabah unuturum dedim,
Her gece yeniden seni buldum.
Ve her defasında anladım:
Ay bile tutmuyor senin yerini.

Bir gülüşünle bahar olurdu dünya,
Şimdi solgun, şimdi eksik her şey.
Karanlık bile saramıyor beni,
Çünkü biliyorum artık,
Ay bile tutmuyor senin yerini.

Yastığıma düşen her damla, senden iz
Sessizliğin bile sesin olmuş bana.
Dokunmadan sarıldığın geceler var ya,
İşte onlarda bile eksik bir şey…
Ay bile tutmuyor senin yerini.

Kalbimle konuşuyorum bazen,
Diyor ki: “Bu sızı seninle başladı.”
Gözlerin gibi bakan yok dünyaya,
Gittiğin günden beri,
Ay bile tutmuyor senin yerini.

Bir sokakta adını duysam, dönüyorum
Belki gelmişsindir diye umutla.
Ama rüzgar yalan söylüyor çoğu zaman,
Gerçekse hep aynı acıyla…
Ay bile tutmuyor senin yerini.

Yazsam da satırlara hasretini,
Yetmiyor, yetmez hiçbir kelime.
Çünkü bazı boşluklar vardır,
Sadece bir insanla dolan…
Ay bile tutmuyor senin yerini.