Ay Avcısı Şiiri - Erbil Kutlu

Bir ay ışığının aydınlattığı,
Bomboş, dümdüz bir yerdeyim.
Ne bir yükseklik var,
Ne de bir çukur,
Sadece ben varım, bir ay ve onun aydınlığı.

Ne yürüyebiliyorum, ne durabiliyorum!
Sadece ve sadece kendi çevremde dönebiliyorum.
Esen bir rüzgarda yok zira,
Ona kapılıp gitsem bir taraflara;
Ancak bir başınayım, bu bilmediğim meydanda…

Bağırıyorum, varsa bir kimse gelsin yanıma diye,
Bilirim ki, geri duymam lazım sesimi,
Lakin aç bir canavar gibi, yutuyor sesimi burası.
Korkutuyor bu beni.
Ya o canavar, yok ederse tek aydınlığımı, afra mı?

Yerler ne toz, toprak; ne beton, asfalt.
Cam ve kalp kırıkları batar ayaklarıma,
Ama ayaklarım çıplak değil ki!
Bu acıları ne diye hissettiriyor bana?
Ne avcıyım, ne de av, bu rüya ne tuhaf,
Ben yolumu kaybettim, beni kalbinden çıkar ve at…

16.01.2010.Cumartesi
04.35