Ay'a Bıraktığım Son Vasiyet

Bir gün…
göğsümde açılan o nihai kapıdan geçersem,
adı şehadet olan o sert hükümle,
bil ki bu gidiş bir tükeniş değil;
dünyanın bütün ağırlığını
Rabb’inin adaletine bırakmaktır.

Ben toprağa düşerken
hiçbir korku tutmayacak bileklerimi.
Korku, yaşayanların pasıdır;
benim payıma yazılan,
göğe yükselen bir teslimiyetin
keskin ve berrak huzurudur.
Kanım yere düştüğü an
dünya bir anlığına susacak—
ve ben o sessizlikte
rahmetin kapılarını duyacağım.

Ey gecenin yüzüne kazınmış
soğuk ve uzak AY…
Beni hiç sevmedin.
Ben de bunu bilerek taşıdım içimde
yakıp kül etmeyen ama
hiç sönmeyen o gizli yangını.
Yine de bir gün,
kabrimin taşına yaklaşıp
bir dua bırakırsan,
o dua benim için
ömür boyu eksik kalan bütün mutlulukların
tek ve son karşılığı olur.

Rüzgâr yüzüne çarptığında
yanında olduğumu bil;
toprağın altında değil,
senin gölgende doğan
o görünmez sessizlikte.
Bir damla yaşın düşse mermerime,
ben onu kefenimin
en beyaz yerine saklarım —
ömrüm boyunca alamadığım
tek hediye gibi.

Ben ölürken mutlu olacağım.
Çünkü bu dünya
insanı parça parça aşındıran bir imtihandı;
ben o imtihandan
kırılarak değil,
kabullenerek geçiyorum.
Keder ardımda kalacak,
ben ise huzurun içine
hiç dönmemek üzere gireceğim.

Gel AY…
Bir Fatiha bırak kabrime.
Sesin titrer mi titremez mi,
hiç önemi yok.
Senin gelişin,
benim ömrüm boyunca içimde taşıdığım
yarım kalmış aşkın
ilk kez kabul edilmiş hâlidir.

Şehit olursam,
arkamdan ağıtlar istemem;
sadece senin kalbinde
iğne ucu kadar bir sızı bırakabilirsem
onunla çıkarım mahşer yerine.

Ve Rab’bime şöyle diyeceğim:
“Onu bana yazmadın, biliyorum.
O hâlde AY’ın kederi
taşıma değdiği an
toprağımı hafiflet.
Ben de suskunluğuma
yakışır bir huzurla yatayım.”