Avut Bizi Şiiri - Gökhan Oflazoğlu

Ufukta kaybolan kuş sürüleri,
süzülür yokluğun derinliklerine.
Çırpınan belirsizlik güç bulur,
yekparedir artık kanat sesleriyle.
Öğüt dinlemeyen eylemimiz,
böyle yapın diyen yapıtları çizer,
hiç işitmemişcesine.
Her yeni gün bir itiraz, kalın
duvarlarda yankılanır.
Biz çürürüz bu zindanda, umut biraz..
Gene de dokun bin ah işitsen de.
Aykırı nameler yatıştırsın korkumuzu,
böyle bırakma bizi, alıp gitsek başımızı.
Kucak açta kayan yer yutmasın,
kollarında tut bu ürkünç yerde.
Ne kadar sızlansam duyulmaz sesim,
arada bir sorsan susardım belki.
Ne kadar sevinsem solar bir bir,
bir kere olsun tam güldür bizi.
Sürüp gitsin kahkahamın izi.

Burası ürkünç, avut bizi.

09/01/2006