Avunuyorum Kapında Şiiri - Muammer Çelik

Hani annesi gelmemiş, bekleyen
çocuklar ağlamaklı olurlar ya
sonrada yanındakine;
” Annem birazdan gelecek değil mi,
oyuncak getirecek degil mi” der ya
bende öyle avutuyorum kendimi seninle
Çocukluğumu, gençliğimi, yokluğunu,
varlığını aynı anda yaşıyorum seninle

Hani fırtınalı yağmurda kalmış
kanatları kırılmış kuşlar olur ya
sığınacak bir dulda ararlar ya
ıslak gözleri, sırılsıklam tüyleri
sicim sicim yağmur taneleri düşer ya
ve konar da pencerene hani
al beni içeri dercesine bakar ya
sıcacık koynuna alacağını bekler ya
bende kendimi aynen böyle avutuyorum
yalnızlığımı, benliğimi, yokluğunu
ve kendimi ayni anda seninle yaşıyorum

Hani bir kus yavrusu acıkır ağzını açar ya
annesi gelsinde yiyecek versin diye hani
ilgisini, şevkatini, sevgisini bekler ya
sonrada uçmak, kanatlanmak ister ya
bende kendimi aynen böyle avutuyorum
düşlerimde senin kanatlarınla uçuyorum
minnacik körpeliğimi ve çocukluğumu
yoklugun ile varlığını aynı anda yaşıyorum

Hani bana küçücük gülümsemiştin ya
bende ümitlenmiştim, seni sevmiştim ya
hani sende kapıları tek tek kapatmıştın
kara kara perdeleri birer birer cekmiştin
ben halen ordayım ve içimi çekiyorum
işte ben kapında kendimi avutuyorum

06.05.2003
BirDeli