Avuntu Şiiri - Begüm Kıtay

çaldı kapımı varlık sızısı

gözlerim şekillendi, hür ve dik.

çehrem tek cephesi gövdemin

beyni ürperir nemli bir nefretin.

çocuklar telafisidir midir annesinin?

kendi avuntusunu mu doğurur kadınlar?

her ömür bir yarayı kurcalar.

varışından tükenir kaçışlar.

kavuşur nabzın taze bekleyişine

dünyaya biriken ağlak bir seslenişe,

gülerken ilk adımlarına deliliğin,

büyüdükçe çocukluğa bulanır için.

biliyorum tutarken boğacaklar ellerini

ve yine sen avutacaksın seni.