Zaman akıyor takvim sayfaları dökülürken yere... Dünya dönüyor, evren her güne yeniden adım atarken... İnsan uyanırken her yeni güne, evren güzelliğiyle eşlik ediyor ona.
Güneş ta tepeden gülümserken, toprak kucak açıyor her yeni başlangıca. İnsanı içine alıyor ve koca bir çerçeve oluşuyor. İkisi de tebessüm verirse birbirine, mutluluk çerçevesi ışıldıyor. Vermez ise, karanlıklar çöküyor çerçevenin üzerine... Ve insanın avuçları arasında beliriveriyor bu hayat çerçevesinin kaderi yine.
Çevre, doğa, yeşillik ve canlı gibi hayat kavramları çıkıyor karşımıza. Hepsi çerçeveyi betimliyor. Bir şiir edası bahşediyorlar, dize dize akıyorlar çerçeveye. Sonu gelmeyen bir şiir gibi, duygular yansıtılıyor, renkler ise hiç bitmiyor bu çerçevede.
İnsan denen varlık kahraman oluveriyor bu çerçevede. Asıl resmi insan denen varlık tamamlayıveriyor, verdiği renklerle. Avuçlarını açıyor renkler saçılıyor etrafa. Tabi çerçevesini hangi renkle betimlemek isterse. Bir ayna gibi yansıtıyor çerçeve yüzünü, insana. Hüzün veya neşe doluyor çerçeve. Takvim yaprakları düşerken yere. Saat fısıldarken zamanı bizlere.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta