Avuçlarımda Işık Şiiri - Serpil Koçar

Bu gece kalemim üşüdü,
Adını yazarken titredi ellerim.
Duygularım terketti beni,
Ruhum buz tuttu yokluğunda.

Gökyüzü küsmüş bana,
Ay somurtuyor, yıldızlar göz kırpmıyor.
Koca bir sessizlik sardı şehri,
Kayboldum, yolumu bulamıyorum.

Bir ateş böceği bozdu sessizliği,
Etrafımda dönüyor dans ederek,
Sanki bana bir sır fısıldamak istercesine,
Öyle umutla, öyle küçük, öyle cesur…

Döndü, döndü, döndü ve sonunda
Usulca avuçlarıma kondu.
Işığıyla ısıttı üşüyen gecemi,
Belki de beni güldürmeye çalışıyordu…

Küçük ışığında kaybolan karanlığı gördüm,
Her titreyen ışıkta, bir tebessüm saklıydı içinde.
Sessizliğimden çalınan o minik nefes,
Bana unutmuş olduğum umutları fısıldadı.

İşte o anda ben,
O minicik ışıkta yeniden buldum
Kendimi ve kaybolmuş bir parçamı,
Sessizliği yırtan bir umut gibi,
Usulca…