Avtomat telefon Şiiri - Sevinc Arzulu

Bir zaman bəzəyərdi,
Bizm də küçəmizi,
Kamına, çatdırardı,
Ilahi, neçəmizi...

Iki qəpik atardıq,
Danışardıq doyunca.
Sevincinə batardıq,
Eləcə gün boyunca.

“Nə var, nə yox” –deyərdik,
Bəzən salam yerinə.
Özümüzü öyərdik,
Söhbət-kəlam yerinə.

Sanardıq bizi görür,
Danışdığımız adam.
Hərflərdən söz hörür,
Tanışdığımız adam.

Indi mobil telefon,
Əvəz edibdir onu.
Arxasında qara fon,
Beləcə gəldi sonu...