Avluyu Düşleyen Ben Şiiri - Kasım Kobakçı

Sisler içinde kalmış anıları,
Zamanın tozlandırdığı gülüşleri,
Çocukluktan kalma, unutulmuş ezgileri,
Eski fotoğrafın, sararmış kenarını,
Zihnine inatla davet eden,
O avluyu düşleyen ben...
*
Titreyen dizlerine, derman arayan,
Boğazına düğümlenen kelimeleri, çözmeye çalışan,
Gelecekten ürken bakışlarına, cesaret üfleyen,
İçindeki o suskun kahramanı, göreve çağıran,
Bir kıvılcım için yalvaran ruhum...
*
Gidişiyle boşalan odayı, doldurmaya niyetli,
Yokluğunun ayazını, nefesiyle ısıtan,
Hayalini, tavan arasında gölge gibi gezdiren,
Onun sesini, rüzgârın uğultusundan ayıran,
Bir hayaleti gel ha eden, o çaresiz bekleyişim...
*
Boş sayfayla, saatlerce bakışan,
Kelimelerini, çöldeki vaha niyetine uman,
Fikir pınarı kurumuş, bir bilge misali,
İlham perisini, Munzur'un zirvesinden çağıran,
Yaratıcılığın sancısını çeken zihnim...
*
Bu bedene sığmayan cevher,
Başka bir hayatın, ihtimalini hesaplayan,
Gidilmemiş yolların, haritasını yüreğinde çizen,
Keşkelerden örülmüş evrende nefes alan,
Paralel dünyanın, kapısını aralayan arzum...
*
Gecenin ağırlığı altında ezilen,
Düşüncelerin gürültüsünde yorulan,
Yumduğu gözlerinde, sükuneti bulamayan,
Koyunları değil, anıları sayan,
Uykuyu kendine gel ha eden, o yorgun ben...