Avaz Şiiri - Faruk Bürlükkara

Haritaların dışladığı kavmim avazıydı…
Meskûnu huzura hasret bırakıldığında
Şehirde yılgın hisler isyana dönüşürdü zaman zaman
Müphem bir telaş birikirdi annelerin yüreğinde
Evlatların kursağında kalan ümitler
Kasvetin iklimini arttırırdı sadece.
Vadisinde meşelerin hortladığı mekân
Cenaze haberine metanet kuşanırdı artık.
Teneşire yatan hayallerdi
Ufkunda dostlarla uzaklara daldığımız.
Başkalarına da yer vardı bu sefinede
Acıyı tek başına kaşıklayacak kadar değildik hodbin.
Mukim tabulara pençe atacak mecalimiz
Doğunun acımasız yargılarına mahkûm edilirdi
Çarenin ilmeğe hasredildiği günlere vardığımızda
Artık ne bir yol bırakıldı uğruna olalım revan
Ne de bir umut kaldı gölgesine sığınılan.