Avaz Şiiri - Faruk Bürlükkara

Haritaların dışladığı kavmim avazıydı
Meskûnu huzura hasret bırakıldığında
Şehirde yılgın hisler isyana dönüşürdü zaman zaman
Müphem bir telaş birikirdi annelerin yüreğinde
Evlatların kursağında kalan ümitler
Kasvetin iklimini arttırırdı sadece.
Dağlarında meşelerin hortladığı mekân
Cenaze haberine metanet kuşanırdı artık.
Teneşire yatan hayallerdi
Ufkunda dostlarla uzaklara daldığımız
Başkalarına da yer ayırdık bu sefinede
Acıyı tek başına kaşıklayacak kadar değildik hodbin.
Mukim tabulara pençe atacak mecalimiz
Doğunun acımasız yargılarına mahkûm edilirken
Fikir, dışlanmaya müstahak görüldü zeminde
Metin, manaya hükmedince
Şiirler kör kuyulara atıldı bu dem.
Çarenin ilmeğe hasredildiği günlerdi artık
Ne bir yol vardı uğruna olalım revan
Ne de bir umut kaldı gölgesine sığınılan
Bir elveda mektubunda gizli öykümüz
Haleflerin gözlerinde bir nem
Anne yüreğinde elem.
Ey esmer gecelerin kaderime düşen esintisi
Harflere tutsak kalan küllerimi yay
Bir devrin dönüşüne olsun ayna