Avaz Şiiri - Altan İlhan Arslan

Düştü! .. Nihayete varmadan bütün uykularım
Vaktim şehittir artık, kanlı bir toprağa düştü.
Ayazlar da derin tufanları görmek böyle nasip
Yetim gibi kalmakta varmış, zavallı yüreğim.

Gördü! .. Belki halim, rüyalarda çürüyen
Soğuk, kara kışların üşüyen kanatlarını.
Senden bildi, bir törpü gibi eti candan koparan
Gidişin bir uçurum kadar, can aldığını.

İşte! .. Nefse mütalaa etmekle gelindik, su gibi
Akıp gidendir kalmayan, yürekte durmaz!
Nice kenar yosmalarının hep bir ilk durağı
Bir katli vardır; yatakta bayram, yürekte avaz.

Vardı! .. Daha ilk hasatta aşkın bir küstah yanı
Değme tufanlara can siper yürek harcanırmış.
Ten tene olunca; ne Allah kalmış, ne din, ne iman!
Her yerde onlar ne Allah’ı var! Ne din, ne imanı?

Düştü! .. Belki başında değilim, belki sonda değil
Hüsranın makûs havasında bir makama düştü.
Bir heybeye girdi bütün o günler bir deve sırtında
Amilidir çöl gibi zahir bir kahpenin ardına düştü.