Avare Şiiri - Söğüt Gölgesi

Neden yokuşta iken kesişti talihimiz?
Ben hep nefes-nefese, geri dönemiyorum
Bu şehirde sen denen bir ışığım da vardı
Şimdi uzaklardasın, seni göremiyorum

Seninle son görüşte anladım, gidecektin
Gözlerin sükut gibi, ne konuştun, ne dindin
Benden götürdüklerin şiir değildi yalnız
Artık yazamıyorum, çünkü sen ellerimdin

Bir az çocuk gibiydim, bir az kafam bulanık
Ne kadar yeri yakıp kül eylemiştim o gün
Ateşle oynuyordum, duygularım karanlık
Seni külümden biten gül eylemiştim o gün

Öyle uzaktasın ki, kendim de benden uzak
Kaç iz gerek acaba kendimi bilmek için?!
Kaç kış geçmem gerek ve kaç yol ve kaç tuzak
Senden Allah’a giden yolları dönmek için?!

Avareyim, azizim, ne yol, ne hasret biter
Sen sulardan sulara susarak uçmaktasın
Parlayan bir Güneş çiz, ya bir tanıdık satır
Bileyim ki, ömrüme hep ışık saçmaktasın