Atma Tüfek Şiiri - Mehmet Postallı

Palavra atmayı nerden öğrendin,
Yerköyü kendine güldürdün Tüfek.
Yapamazsın dedik, hayli direndin,
Odayı yerinden kaldırdın Tüfek.

Pire gibi zıplar, yüksek atlarım,
Koşuda sizleri üçe katlarım,
Yapamazsam kahrolurum, çatlarım,
Dedin ve âleme bildirdin Tüfek.

Ne yapacaksın sen yüz yirmi beşi.
Gözlerin görmüyor, dökmüşsün dişi.
Daima haddini bilmeli kişi;
Sınırı çok aştın, çıldırdın Tüfek.

Yaşına uymuyor aldığın karar.
Atlayabilirdin kırkına kadar.
İnsanında ekonomik ömrü var.
Sen de miadını doldurdun Tüfek.

Bitmek üzeredir ikinci yarı.
Bazı gerçeklerin olmaz inkârı.
Her zaman bal yapmaz kovanda arı;
Gençliği yıllara çaldırdın Tüfek.

Kafa kâğıdında atmışa üç var.
Sanıyorsun hâla kendinde güç var.
Denedik gördük ki koca bir hiç var.
Yıktın umutları, soldurdun Tüfek.

Odanın içine sicimi gerdin.
En uzak köşeye dalını verdin.
Rekor kıramadın, sicimi kırdın.
Ev ahalisini yıldırdın Tüfek.

İşe yaramadı yaptığın idman.
Dersini tam aldın, yüksekten atman.
İyi hesap eden, yaş yere yatman.
Dalını, belini deldirdin Tüfek.

Meydan boş olunca atışın iyi.
Çenen çok kuvvetli, satışın iyi
Seğirtip sırtüstü yatışın iyi.
İyi de, namını sildirdin Tüfek.

Cıllıma vadini yerine getir.
Yaptır bezdirmeyi davayı bitir.
Bir daha çok atma, yerinde otur.
Yiğitliği yıktın, öldürdün Tüfek.

Mehmet Postallı / 15. 11. 2012