Yıkıyor Gurbet Şiiri - Mehmet Postallı

Bana, yâr olmadı gurbet elleri
Adamın canına okuyor gurbet
Sıladan gel eder, yârin elleri
Yoksulluk boynumu büküyor, gurbet

Bilmem, ne yapayım muhannet seni
Şu gurbete mecbur eyledin beni
Postacı bir mektup getirdi yeni
Yârim, gözyaşları döküyor, gurbet

Bahçemizde çiçek açtı bademler
Kızımız büyüdü, çayını demler
Satırlarda tomar tomar sitemler;
Gelip, boğazımı tıkıyor, gurbet

Göğsüme sapladın zehirli oku
Yaram çok derindir, tutmuyor yakı
Burada öğrendim karayı, akı
Duyguları renk renk dokuyor gurbet

Yerini bulmuyor attığım adım
Günden güne arttı derdim, feryadım
Ben, sana bir türlü alışamadım
Kalbimi yerinden söküyor gurbet

Vatanımdan uzak kaldığım zaman
Gözlerime çöktü bir kara duman
Ölürsem, naşımı burada koyman
İnsanı, temelden yıkıyor gurbet

2006