Atlantik'e Veda Şiiri - Yılmaz Kaygusuz

Sonra her şey durdu,
Dağda donan adam, kanadı yorulmuş güvercin.
İşçi montunun içindeki evsiz,
Elindeki poşetin sıkıştırdığı damar, gözündeki iris.
Kesitler kabardı, yara açıldı, kan aktı.
Yağmur temizleyemedi hiçbirini.
Aksine suyun değdiği tüm yer akışkan hale geldi.
Lavabodaki gider, sokaktaki rögar
Üçüncü şahıs, anın döngüsü hepsi ama hepsi tıkandı.

Sis çöktü sonra, hedef kayboldu.
Yelkovana danışıldı, resimler kurcalandı.
Hangisi eksikti, neredeydi kalan, ip neden kopuktu,
Gölgelerin peşinde sonu bitmeyen kafamın içindekilerle
Her şeyi durdurmuş, kendimi de yanlışlıkla buna katmışım.

Yaraları korkakça daha da deştim, akış hızlanmalıydı.
Kaosun penceresinden çocukluğumu bulup yama yapmalıydım.
Yetilerim beni sersem etti, anneyi unut.
Sezaryen doğumdan sağ salim çıkmak için önce üşümeyi denedim.
Son fotoğrafta içim acıdı, özlediğimi sandığım yalanla karşılaştım.

Hiyerarşiyi doyuramadık, saçlarım evimde kaldı.
Evim, eskimoya komşu, oranın tek buzul çamuru.
Sessiz ve soğuk bir muamma.
Duran her şey yeniden canlandı, akış zamana karıştı.
Yelkovan bir iğneydi, şimdi tik tak.