Ateşteki Gül Şiiri - Şahika Rüzgargülü

Ey sizi kırılgan, narin çiçekler
Siz deli rüzgarı hiç görmediniz
O "Rüzgar"; cesaret ardında bekler
Siz ruhtan, siz candan, can vermediniz

Siz leylak, laleler, gül olmadınız
Rüzgarın koynunda kül olmadınız
Siz başka bir kula, kul olmadınız
Siz aşkın sırrına hiç ermediniz

Kiminiz sümbüldü, beniz soldurdu
Kiminiz papatya, yaprak yoldurdu
Kiminiz bir günde ömür doldurdu
O ulvi ateşe yüz sürmediniz

Orkide olanlar, vazo süsledi
Yaylada açanlar, davar besledi
Naylondan yapılan, ruhu pisledi
Dört duvar dışına hiç varmadınız

Menekşe, mendile köşe saydırdı
Gelincik, yağmura gönül kaydırdı
O “Gül” ki; bülbülü Can’dan caydırdı
O gündür Rüzgara hiç sormadınız

Ey Rüzgar; bağrında açan güle bak
Ona dön, ona es, ona ışık yak
Gün gelip olsan da bembeyaz kundak
O "Gül`ü" ateşten, çıkarmadınız...