Ateşte Yakıyor Buz da

(sessizlik lütfen)

uyanıyor Anne sonsuzluğun uykusundan
ki ellerinde düşürdüğün düşler
ki gözlerinde kırklanacağın damlalar
ki sözleridir beklediğin özüne

(dokunsun karanlığın alnına zerdali dudakların
tatlansın mayhoşluğun hüküm sürdüğü ten)

tut ellerinden tut hadi
kaldır onu öptüğü topraktan
özlenen sesinin telaşıyla
bitsin dizlerindeki firari yorgunluğu

(tutunduğu tüm dallar yılgın ve baygın
sarıya kesilmiş umutlarıdır zamanda çürüyüp giden)

hadi aç kollarını
yeniden açsın göğüs uçlarından
solmaya yüz tutmuş ömrü
öğretilerini sun sesinin tınısıyla

(ilk ve son nefes arasındaki bilinmez süreç
neden bu kadar ağır insan olmanın bedeli)

korkulara rağmen adımlansın öteler
ve son nefesini veriyorken
ölmeyi öğrenmenin hazzını yaşat ona
ki Azraillin kızıl salyasıyla
lekelenmesin masumiyeti

ey hayat
anlamsızlığını anlamaya çalışmıyorum artık
yoksa gittikçe yitiyor yaşam olgum
biz seni değil sen bizi yaşıyorsun oysa
anlayacağın ateşte yakıyor bizi buz da…

(çünkü; evlat acısıyla yananlar kadar üşüyor geride kalan çocuklar)

28/Aralık/ 2008

Figen YARAR