Ateşle Söndürmelisin Şiiri - Yahya Aygün

Hiç ölmeyecekmiş gibi çalışırken dünyaya,
Yarın öleceğini, hiç mi hiç düşünmedin.
Seher vakitlerini kurban ederken uykuya,
Nefsinin kurbanı olduğunu hiç düşünmedin.

Vur patlasın çal oynasın dı, hayat felsefen,
Şeytanın kuklası olduğunu fark edemedin.
Heva ve heveslerinin peşinde koştururken,
Azrail’in ensende olduğunu bile hissetmedin.

Mezar taşlarını tek tek okuyup geçerken,
‘Hüvel Baki’nin ‘ALLAH’ olduğunu bilemedin.
Okunan selaları şarkı dinler gibi dinlerken,
Cenazenin sen olacağını hiç mi düşünmedin?

Etrafında el pençe durup, el etek öptürmeler,
Nefsinin hoşuna gitti ‘YAPMAYIN!’ diyemedin.
Senin gibi ‘kalıbı Müslüman’ dolu bak kabirler,
Üzerinde otların biteceğini nefsine söyleyemedin.

Kalbinin Sahibini unuttun,kalıbınla uğraşmaktan,
Kal ile kazanacağını zannederken,hal ile kaybettin.
Menfaatlerin adım adım uzaklaştırırken seni Hak’tan,
Fatıma’ya, Babasının verdiği nasihati hiç mi işitmedin?

‘Ey kendi aleyhine haddi aşan kullarım!’ diyen,
Tevvab olan, biricik Rabbin olduğunu bilmelisin.
Kor olup ciğerini dağlasın günahların,ey ‘BEN’ diyen!
Cehennemin ateşini,işte bu ateşle söndürmelisin!